Biyografi

1929 yılında Sami Sisa İstanbul'da, Doğan Tekeli Isparta'da doğdu. 1952'de İstanbul Teknik Üniversitesi Mimarlık Fakültesi'ni bitirdiler. Tekeli mezuniyetinden sonra bir süre İzmir Belediyesi Proje Bürosu'nda, Mimar Rıza Aşkan'ın yönetiminde; Sisa da aynı dönemde, İstanbul Belediyesi Planlama Bürosu'nda çalıştı. 1945'te SİTE / Doğan Tekeli - Sami Sisa Mimarlık Kolektif Şirketi'ni kurdular. 1955 yılında İzmir Belediyesi'nde Konak Sitesi projelerinin hazırlanmasında birlikte danışmanlık yaptılar. Sisa, 1958 yılında İsrail'de Ariel Sharon bürosunda, 1961'de ise İsviçre'de Roland Rohn Bürosu’nda bir süre çalıştı. Tekeli, 1956'da DGSA Yüksek Mimarlık Bölümü'nde A. Hikmet Holtay'ın kürsüsünde asistanlık, 1957 yılında bir dönem için Mimarlar Odası Başkanlığı, 1961-71 yılları arasında İTÜ Teknik Okulu Mimarlık Bölümü'nde proje dersi öğretmenliği yaptı; 1984 yılında Uluslararası Arap Birliği Genel Merkezi Yarışması’nda jüri üyeliğine seçildi; 1992 ve 1998 yıllarında Ağa Han Mimarlık Ödülü Jürileri’nde bulundu. 2001 yılında Doğan Tekeli’ye İTÜ Senatosu tarafından fahri doktorluk unvanı verildi. Sisa, 2000 yılında aramızdan ayrıldı. Tekeli, mesleki yaşamını İstanbul’da sürdürüyor.

Tekeli ve Sisa’nın mesleki makaleleri ve seminer bildirileri bulunuyor. Çeşitli tarihlerde birçok ulusal yarışmada jüri üyeliği yaptılar. Her ikisi de katıldıkları mimari proje yarışmalarında 26 birincilik ödülü, 43 kadar da derece ve mansiyon kazandılar. 100 kadar uygulanmış, 160 adet projede imzaları bulunuyor. Bazı eserleri 1982 yılında Venedik Bienali’nde sergilendi. Yurtdışında ve içindeki mimarlık basınında yapıları ve projeleri yayımlandı. Eserlerinin yayınlandığı “Tekeli-Sisa: Projeler-Uygulamalar (1954-1974) ve (1974 - 1994)” adlı iki kitapları vardır.
 

DOĞAN TEKELİ, SAMİ SİSA

BAŞLICA YAPITLARI:
1955 İzmir Konak Sitesi, Yönetici Merkez Kentsel Tasarımı (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1956 Konya Belediye Binası (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1957 Adıyaman Hükümet Konağı (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1958 Rumelihisarı Çevre Düzenlemesi, İstanbul (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1959 İstanbul Manifaturacılar Çarşısı (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1959 2000 Kişilik Yüksek Öğrenim Yurdu, Ankara (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1961 Yüksek Öğretmen Okulu, Ankara (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1962 TC Büyükelçilik Kompleksi, Yeni Delhi (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1963 Neyir Trikotaj ve Konfeksiyon Fabrikası, İstanbul.
1963 Ege Üniversitesi Fen Fakültesi, İzmir (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1964 Stad Oteli, Ankara (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1964 Antalya Bölge Müzesi (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1965 KTÜ Makine ve Elektrik Fakülteleri, Trabzon (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1966 Emin Onat Mezarı, İstanbul (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1966 Danıştay Binası, Ankara.
1967 İstanbul Pamukbank (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1967 İstanbul Birleşik Alman İlaç Fabrikası.
1968 KTÜ Akademik Merkezi, Trabzon (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1971 İstanbul Sigorta Şirketi idare binası, İstanbul. (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1973 Yalova Yapay Elyaf ve İplik Fabrikası, İstanbul.
1973 Yapı ve Kredi Bankası Dinlenme Tesisleri, İstanbul.
1975 Lassa Lastik Fabrikası, İzmit.
1978 İGSAŞ Sitesi, İzmit.
1979 Eczacıbaşı Serum Fabrikası, İstanbul.
1980 İlaç Fabrikası, İstanbul.
1983 Halk Bankası Genel Müdürlük Kompleksi, Ankara (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1983 Anadoluhisarı Konut Sitesi, İstanbul.
1983 Anavatan Partisi Genel Merkez Binası, Ankara.
1987 DUSA Endüstriyel İplik Fabrikası, İzmit.
1988 Yönetim ve İş Merkezi, İstanbul (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1988 Bilgi İşlem Merkezi, Ankara.
1988 Eczacıbaşı İlaç Fabrikası, Lüleburgaz.
1988 Ankara Vakıf Bank Sosyal Tesisleri ve Bilgi İşlem Merkezi (yarışma projesi, birincilik ödülü).
1991 Antalya Havalimanı Dış Hatlar Terminali (yarışma projesi, birincilik ödülü)
1993 Halk Bankası Genel Müdürlük Kompleksi, Ankara.
1993 İş Bankası Genel Müdürlüğü, İstanbul.
1994 Organize Sanayi Bölgesi Sosyal ve İdare Merkezi, Gebze.
1997 Metrocity Alışveriş Merkezi, Konut ve Ticaret Kompleksi, İstanbul.
1999 Evlendirme ve Ticaret Merkezi, İzmit.
2001 Selenium Residence, İstanbul.
2002 Nural Köşkü Konutları, İstanbul .
2003 Etik Sitesi, İstanbul.
2003 Organize Sanayi Bölgesi Teknoparkı, Gebze.
2004 Sanovel İlaç Fabrikası, Silivri.
2004 Uğur Plaza Alışveriş ve İş Merkezi, Gaziantep.
2004 Antalya Havaalanı Dış Hatlar Terminali II.

Başlıca Yapıtlarından:

Resim öğretmeni ressam Hoca Ali Rıza'nın önerisi üzerine mimarlığa yönelen Koyunoğlu, yükseköğrenimini 1908-14 arasında Sanayi-i Nefise Mektebi 'nde görmüş, burada Fransız asıllı Levanten mimar Alexandre Vallaury (1850-1921) ve  İtalyan mimar Giulio Mongeri'nin öğrencisi olmuştur.
Genç yaşta babasını yitirince Âsar-ı Atika Müzesi ( İstanbul Arkeoloji Müzeleri) müdürü Osman Hamdi ve kardeşi Halil Edhem Eldem'in yardımıyla müzeyle ilgili işler almış, Mongeri'nin Beyoğlu'nda uygulamakta olduğu Saint Antoine Kilisesi'nin yapımında çalışmıştır.
I. Dünya Savaşı başlayınca askere, Erzurum'a alınan Koyunoğlu, ordudaki görevinin yanı sıra Erzurum'da İttihad ve Terakki Cemiyeti Kulübü'nü inşa etmiştir.
Savaş sonrası yeniden İstanbul'a dönmüş, işgâl altında bulunan kentte mimarlık yaparak geçinme olanağı bulamadığından tabelacılık, foto muhabirliği ve fotoğrafçılık yaparak hayatını kazanmaya çalışmıştır.
İlk Türk fotoğrafçılarından biri olarak Cağaloğlu'nda Yeraltı Fotoğrafhanesi'ni açan Koyunoğlu, işgâl güçleri tarafından takibe alınınca İstanbul polis müdürü olan arkadaşı Nevzat Tandoğan'ın yardımıyla Ankara'ya kaçmıştır.
Burada Şeriye ve Evkaf Vekâleti İnşaat ve Tamirat Heyet-i Fenniyesi'nde kısa bir süre mimar olarak çalışmış, daha sonra da kendi bürosunu açarak serbest çalışmaya başlamıştır.
Bu yıllarda resmî ya da özel yapıların mimarlığını yaparken bir yandan da Hâkimiyet-i Milliye gazetesine ve Türk Yurdu dergisine kültür ve mimarlık konularında yazılar yazmış, İstanbul'daki İleri gazetesinin foto muhabirliğini yapmıştır.
Bursa'da Tayyare Cemiyeti Tiyatro ve Sineması'nın (1930-34) uygulamasından sonra, o yıllarda yurt dışından çağrılan yabancı mimarların önemli devlet yapılarının tasarımıyla görevlendirilmeleri ve Ankara'da iş olanaklarının kısıtlanması nedeniyle 1935'te İstanbul'a yerleşmiştir.
Burada eski yapıtların onarımı üzerine çalışmış, evler, apartmanlar tasarlamış ve uygulamıştır.
Koyunoğlu'nun yapıtları I.Ulusal Mimarlık akımının özelliklerini taşır.
Ankara'daki ilk önemli yapısı "Emanet-i Mübareke" adıyla bir camide saklanan değerli eşyanın sergilenmesi amacıyla yapılan Etnografya Müzesi'dir (1925-28).
Bunu Maarif Vekâleti Binası izlemiştir.
En önemli yapısıysa Osmanlı mimarlığından esintiler taşıyan ve daha çok seçmeci bir tarzı yansıtan Türk Ocağı Binası'dır (1927-30).
Projesi, Vedat Tek , Kemaleddin Bey ve Mongeri'nin de katıldıkları sınırlı bir yarışma sonucunda kabul edilmiştir.
Koyunoğlu'nun Ankara'daki bir başka yapıtı da Himâye-i Etfal'dir (Çocuk Esirgeme Kurumu Binası; 1925-30).
Bunların yanı sıra Ankara'da Celal Bayar Evi ile Mithat Alam Evi (İsrail Büyükelçilik ikametgâhı), İstanbul'da, Florya'daki Hasan Bey, Ortaköy'deki İskender Bey, Sultanahmet'teki Recep Peker (İstanbul Kültür Müdürlüğü) Köşkleri ile, Bebek'teki Rakım Enç Apartmanı vb. dönemin ileri gelenlerinin evlerini yapan Koyunoğlu, Evkaf Vekâleti tarafından yaptırılan dört örnek konutun yapımında çalışmış; Hacı Bektâş Veli Türbesi'nin onarımı ve Bursa yakınlarında iki göçmen köyü evlerinin yapılmasıyla görevlendirilmiştir.
Koyunoğlu, Türk yapı geleneğine özgü bir tür olan mezar yapılarıyla da ilgilenmiş, Türk sanatında heykelin yerini tuttuğunu söylediği mezar taşlarıyla ilgili bilgi ve belgeler toplamıştır. Kendisinin de bu alanda yapıtları bulunmaktadır
.
Kaynak: "Erken Cumhuriyet Dönemi Mimarlığı 1923- 1938", ODTÜ yayını

Türk mimar.

I. Ulusal Mimarlık döneminin önde gelen iki mimarından biridir. Mekteb-i Sultani'de ikinci sınıfa kadar okuduktan sonra 1888'de Paris'e gitmiş, önce École Monge'u bitirmiş, sonra da Julian Akademisi'nde resim eğitimi görmüştür. Bir süre École Centrale'da mühendislik derslerini izlemiş, Paris Güzel Sanatlar Yüksekokulu'nun sınavını kazanarak mimarlık eğitimine başlamıştır. Fransız olmadığı için kabul edilmediği Roma Ödülü bursu yarışmasına, Fransa Devlet Başkanı'nın özel izniyle katılmış ve yarışmadaki çalışması Légion d'Honneur nişanıyla ödüllendirilmiştir. 1897'de İstanbul'a dönen Vedat Bey 1899'da İstanbul Şehremaneti mimarlığına getirilmiş, Cemil Topuzlu Paşa'nın şehreminliği süresince Heyet-i Fenniye reisi olarak çalışmıştır. Bir yıl sonra Sanayi-i Nefise Mektebi 'nde mimarlık tarihi öğretmenliği, 1905'te Posta Telgraf Nezareti mimarlığı, 1908'de padişahın başmimarlığı görevlerinde bulunmuş, I. Dünya Savaşı sırasında Harbiye Nezareti başmimarlığına atanmıştır. 1925'te Sanayi-i Nefise Mektebi'ndeki ilk Türk öğretim görevlisi olan, Yüksek Mühendis Mektebi'nde (günümüzde İTÜ ) de dersler veren Vedat Bey çeşitli aralıklarla 27 yıl öğretmenlik yapmıştır.

I. Ulusal Mimarlık akımının öncülerinden Vedat Bey'in bu anlamdaki ilk önemli yapıları İstanbul'daki Defter-i Hakani Büyük Postane (1909, Sirkeci), Veli Efendi Hipodromu ile Haydarpaşa ve Moda Vapur İskeleleri'dir. Vedat Bey'in, Cumhuriyet'in ilk yıllarında Ankara'da gerçekleştirdiği en önemli yapı Halk Fırkası Mahfeli'dir ( 2.TBMM Binası ; 1924). Dönemin öteki yapılarına göre daha yalın olan bu yapıda da tarihsel üslup özellikleri kullanılmıştır. Ankara'da Gazi Köşkü, Kemaleddin Bey tarafından tamamlanan Vakıf Oteli (Ankara Palas) gibi önemli yapıları da gerçekleştirmiştir. Mimarlıkta ulusallıktan yana olmuşsa da çağdaş değişmeleri de izlemiş ve kendine göre yorumlamış; ileride bezemede yalınlığa yönelineceğini, biçimlendirmede bir üsluba bağlanmaksızın işlevlerden yola çıkılabileceğini düşünmüştür. Bu yöndeki denemelerinden biri İstanbul'daki Halit Bey Apartmanı'dır (1934, Çemberlitaş). Zaman zaman güncel mimarlık ve kent tasarımı sorunlarını konu edinen yazılar da yazmış olan Vedat Bey'in öteki önemli yapıları arasında İzmit Saat Kulesi (1901), Kastamonu Hükümet Konağı (1901-02) ile İstanbul'da Dolmabahçe Sarayı ekleri, Deniz Yolları Acentası Binası, Macar Konsolosluğu ve Nişantaşı'ndaki kendi evi, Sirkeci'deki Mesadet ve Liman (1907) Hanları, Karaköy'deki Sabitbey, Muradiye (1915) ve Tahir (1935) Hanları, Fatih'teki Tayyare Şehitleri Anıtı (1912), Göztepe'deki Cemil Topuzlu (1912-19), Kuruçeşme'deki Enver Bey Köşkleri, Bostancı'daki Leyla Hanım, Yeşilköy'deki Halit Ziya Uşaklıgil ve Yeniköy'deki Halit Bey Villaları sayılabilir.

Sanatçının Eserini Açıklaması :

Anıtkabir projesinin nasıl meydana getirildiğini Prof. Emin Onat şöyle açıklamıştır :

"Atatürk'ün başardığı devrimlerin en önemlilerinden biri, şüphesiz bize, geçmişin gerçek değerini göstermek olmuştur. Osmanlı devri şereflerle dolu bir devir olmakla beraber, itiraf etmek gerekir ki skolastik ruhun hüküm sürdüğü kapalı bir alemden ibaretti. Gerçekte ise tarihimiz, bir zamanlar Ziya Gökalp'in "Ümmet devri" dediği bir içe kapanmış medeniyetten ibaret değildi. Akdeniz milletlerinden birçoğu gibi, tarihimiz binlerce yıl önceye gidiyor. Sümerlerden ve Hititlerden başlıyor ve Orta Asya'dan Avrupa içlerine kadar birçok kavimlerin hayatlarına karışıyor, Akdeniz medeniyetinin klasik geleneğinin en büyük köklerinden birini teşkil ediyordu. Atatürk, bize bu zengin ve verimli tarih zevkini aşılarken, ufuklarımızı genişletti. Bizi ortaçağdan kurtarmak için yapılmış hamlelerden en büyüğünü yaptı. Gerçek geçmişimizin ortaçağ değil, dünya klasiklerinin ortak kaynaklarında olduğunu gösterdi.

Gerçek milliyetçiliğin, içe kapanmış bir ortaçağ gelenekçiliğinden asla kuvvet almayacağını, onun yalnız ortak ve eski medeniyet köklerine inmekle canlanabileceğini anlattı. Avrupalılaşmakla, medenileşmekle, millileşmenin aynı şey olduğunu, bundan iyi hangi fikir ifade edebilirdi ?

Bunun içindir ki biz, Türk milletinin skolastikten uyanma, Ortaçağ'dan kurtulma yolunda yaptığı devrimin Büyük Önder için kurmak istediğimiz anıtın, O'nun getirdiği yeni ruhu ifade etmesini istedik. Bu ruh, milletin içinden geçtiği medeniyetlerden birine ait, ölümlü bir ruh olamazdı. Atatürk'ün dehası bize gösterdi ki, dünyanın en büyük medeniyeti olan Sümer medeniyeti, Türkler tarafından yaratılmıştır. 0 önce Akdeniz medeniyetinin temeli olduğu gibi, zamanımızda, dünya medeniyetinin köklerini aynı yerde bulacaklardır. İşte bunun içindir ki batılılaşma yolunda en büyük hamlemizi yapan Ata'nın Anıtkabirini, bir sultan veya veli türbesi ruhundan tamamen ayrı, yedibin yıllık bir medeniyetin, rasyonel çizgilerine dayanan klasik bir ruh içinde kurmak istedik.

Uzun yıllar dayanabilecek yapılar kurulmak istenilirse tabiatın vergisinden başka bir şeye gitmemek gerekir. Ancak tabiatın taşıdır ki vakar ile ihtiyarlar. Bu itibarla anıtın taştan yapılması düşünülmüştür. Anıtın mimari kuvveti her taraftan görünüşün aynı olması ile husule geleceğinden, bu nokta gözönünde tutulmuş, binanın dışının bir maske halinde olmayıp, içinin bir ifadesi olarak yaratılması önemle dikkate alınmıştır.

Atatürk'ün Lahdi'ni ihtiva eden Şeref Holü, dış mimariden kuvvetle görünecek ve abideye etki verecek şekilde bütün kitle arasından yükseltilmiştir. Bu holün etrafı birinci katta müzelerle Atatürk'ün hatıralarıyle sarılmıştır. Abide, meydandan merdivenler vasıtası ile altı metre kadar yükseltilmiş bir platform üzerine oturtulmuş, zemin kapalı ve küçük pencereli masif bir duvar şeklinde tutularak, bunun üzeri, Ankara'nın güneşli ikliminde büyük ışık ve gölge kontrasları yapacak taş kolonlarla çevrilmiştir. Programda istenen, uzaktan görünüşteki azamet ve kudret ifade edilmiştir. Kolonadın üzerinden taşan ve tabutu andıran kitlenin dış duvarları İstiklal Savaşı ve büyük Türk İnkılabını canlandıran rölyeflerle süslenmiştir.

Anıtın doğu girişi, Aslanlı Yolun başındadır. Bu yolun başlangıcında iki nöbetçi ile kuvvetlendirilmiş olan giriş kısmına, dört metre yüksekliğinde merdivenle çıkılır. Anıtın doğu girişi burasıdır. İhata duvarlarının anıtın altına alınması sayesinde ona, her taraftan yüksek kaide teşkil edilmiş ve Rasattepe ifadesi kuvvetli olmayan, yumuşak bir tepe olmaktan kurtarılarak, burası bir çeşit yüksek kale haline getirilmiştir.

Anıtın tepe üzerine yerleştirilmesinde, birbirini dikine kesen iki kuvvetli mihver esas olarak alınmıştır. Bu mihverlerden biri, Ankara Kalesi'nden, diğeri Büyük Millet Meclisinden geçer. Birincisi, kale karekteriyle başlangıçtaki hamleyi temsil ederek şehrin siluetinden kıymetli bir varlık alırken, diğerinin uzandığı istikamet bu inkılabı koruyanların ve sürdürenlerin bulunduklan yeri, Çankaya'yı göstermektedir. Bu iki mihverin birleştiği mahal, Tören Meydanının mimari merkezini teşkil ettiği kadar, başlangıç ile devamın heyecanına sürükleyen bir mevki olarak bu tekatu (kesişme) hal kazandırmaktadır.

Şeref antresinden girilince, 180 metre uzunluğunda bir platform vardır. Bunun iki tarafına dört sıra kavaklar dikilmiştir. Bu vakarlı methal, herkesi sükünete ve ciddiliğe davet edecektir. Buradaki yürüyüş esnasında, tazim ziyaretine hazırlayan bir atmosfer yaratılması düşünülmüştür. Ru Aslanlı Yolun sonunda döşemeli bir ön avlu vardır. Bu avlunun üç tarafı taş ayaklıklı bir galeri ile çevrilidir. Bu taş avlunun giriş istikametinden Bakanlıklar, Çankaya ve Meclis görülmektedir.

Avlunun sol tarafında kale istikametinde, Anıtkabir'in platformuna götüren geniş bir merdiven başlamaktadır. Buradan Şeref Holü'ne gidilir. Esas abideye gelmeden önce ziyaretçinin ruhunda uyanmakta olan sabırsızlık ve vecdi meydana getiren hazırlık ve bekleme devresi burada son bulmaktadır. Bu açık merdivenin üstünde çok dik şekilde, büyük taş ayaklı galeri ile çevrilmiş bir Şeref Holü yükselmektedir.

• 8/4/2007 - Le Corbusier (asıl adı Charles-Edouard Jeanneret; 1887 -1965).

• 8/4/2007 - RONCHAMP ŞAPELİ-LE CORBUSİER

• 8/4/2007 - Mustafa Aslaner

• 6/4/2007 - Richard ROGERS

• 6/4/2007 - ZAHA HADİD

• 6/4/2007 - Vedat DALOKAY

                                            Faysal Camisi

• 6/4/2007 - Doğan Kuban

1926'da Paris'te doğdu. 1949 yılında İstanbul Teknik Üniversitesi Mimarlık Fakültesi'nden Yüksek Mimar olarak mezun oldu. 1952'de aynı kurumun Mimarlık Tarihi ve Rölöve Kürsüsü'ne asistan olarak atanmıştır. Burada, Türkiye'de ilk Restorasyon dersini veren Paolo Verzone'nin çevirmenliğini yapmış, sonraları da bu dersi kendisi üstlenmiştir. 

1953'te Aspendos Tiyatrosu onarımında danışmanlık yapan Kuban, 1953-56 arasında Kapadokia ve Pisidia'daki Antik Çağ ve Hristiyan anıtlarının araştırılmasında Verzone'nin asistanlığını yapmış, 1954'te yeterlilik tezi olarak, Türkiye'de Batılılaşmayı ilk kez bir mimarlık ya da sanat tarihi sorunsalı olarak ele alan "Osmanlı Barok Mimarisi Hakkında Bir Deneme" çalışmasını hazırlamıştır. 1954'te İTÜ Mimarlık Fakültesi'nce Rönenans mimarlığının araştırılması amacıyla İtalya'da görevlendirilmiş, yurda döndükten sonra "Osmanlı Dini Mimarisi'nde İç Mekan Teşekkülü-Rönesansla Bir Mukayese" (1958) adlı teziyle docent ünvanını almıştır. 1962-63 Fulbright doktora sonrası araştırma bursuyla araştırma bursuyla ABD'de, Ann Arbor'daki Michigan Üniversitesi sanat tarihi Bölümü'nde konuk öğretim üyesi olarak ders vermiş; 1963-64'te Washington DC'deki Dumbarton Oaks Bizans Araştırmaları Merkezi'nde Anadolu'daki Hıristiyan Yapıları Kataloğu üzerinde çalışmış, 1966-76 arasında aynı kurumun finanse ettiği İstanbul Kalenderhane Camisi kazısı ve restorasyonunda Cecil Striker'la eşbaşkan olarak proje ve kontrolluk çalışmaları yapmış; 1964'te Suriye'de Oleg Grabar yönetimindeki Doğu Kasr-ül Hyr kazısının ilk mevsiminde kazı mimarlığını yürütmüş, yurda döndükten sonra 1965'te "Anadolu Türk Mimarisinin Kaynak Sorunları" adlı teziyle profesör olmuştur.

Öğretim programında "Modern Mimarlık Tarihi"nin ayrıntılı olarak yer almasını sağlayan Kuban, doçentliğinden 1993 yılında emekli oluncaya kadar, sırasıyla İTÜ Mimarlık Tarihi ve Rölüve Kürsüsü, Mimarlık Tarihi ve Restorasyon Kürsüsü ile Restorasyon Ana Bilim Dalı başkalığı yapmış, 1974-77 arasında da İTÜ Mimarlık Fakültesi dekanlığı görevini üstlenmiştir.

1967'den başlayarak ABD ve Suudi Arabistan'da konuk öğretim üyesi olarak İslam ve Türk Sanatı üzerine ders vermiş, seminerler düzenlemiştir. Kuban, konuk öğretim üyeliklerinin yanı sıra 1963'ten başlayarak, çeşitli ABD eyaletleri, Danimarka, Hollanda, İsviçre, İtalya, Macaristan, Kanada, Pakistan, Sudan, Suudi arabistan, Mısır, Fas, Endonezya ve Singapur'daki üniversite, müze ve araştırma merkezi gibi pek çok bilim kurumunda konferanslar vermiştir. 

1968-72 arasında İTÜ tarafından finanse edilen "Edirne Anıtları Monografik Çalışması ve Alan Araştırmaları" konulu proje ile Edirne sarayı kazısını yürütmüş; 1968-78 arasında Uluslar arası Anıtlar ve Sitler Konseyi (ICOMOS) Türkiye kolunun kurulması için çalışmıştır. 1974'te İTÜ Mimarlık Fakültesi'ne bağlı Mimarlık Tarihi ve Restorasyon Enstitüsü'nü (MTRE) kuran ve başkanlığını üstlenen Kuban, 1979-80'de Uluslararası İslam Tarihi Sanatı ve Kültürü Araştırmaları Merkezi (IRCICA) başkanı seçilmiş ve merkezin İstanbul'da kurulması çalışmalarını gerçekleştirmiştir. Taç Vakfı (1976), Tarihi Evleri Koruma Vakfı (1977) ve Türkiye Sosyal ve Ekonomik Tarih Vakfı'nın (1991) kurucularından olan kuban, 1968-81 arasında Gayrimenkul Eski Eserler ve Anıtlar Yüksek Kurulu üyeliği, sonra da aynı kurumda başkanlık yapmıştır. 1978-79'da Kültür Bakanlığı Yüksek Kültür Kurulu üyeliğinde de bulunan Kuban, 1960-61'de "Mimarlık ve Sanat", 1967-70 arasında "Mimarlık" dergileri, 1968-70 arasında da İTÜ Mimarlık Fakültesi Mimarlık Tarihi Bölümü'nün yayımladığı "Anadolu Sanatı Araştırmaları", 1975-81 arasında İTÜ Mimarlık Fakültesi ve Restorasyon Enstitüsü'nün yayımladığı MTRE Bülteni, 1991'den bu yana "İstanbul" dergisi, 1993-95 arasında "Dünden Bugüne İstanbul Ansiklopedisi" yayın kurulu eş-başkanlığını üstlenmiş; 1983'te O.Grabar'ın yayın yönetmenliğini yaptığı, İslam sanatı ve mimarlığı alanındaki "Muqarnas" dergisinin danışma kurulu üyesi olmuştur. 

1979-83 arasında, merkezi Cenevre'de bulunan Ağa Han Mimarlık Ödülü'nde yönetim komitesi üyeliği yapmıştır. 1980'de Pakistan'ın Lahor kentinde düzenlenen "İslam Ülkeleri Koruma" konulu uluslar arası kongreye UNESCO uzmanı olarak katılan Kuban, 1986'da Ankara'da düzenlenen 1. Uluslarası Asya-Avrupa Sanat Bienali'nde Türkiye Grubu başkanlığı ve sergi düzenleyiciliği görevlerini üstlenmiştir.

Yayınlanmış Kitapları

ig gibi mimarlarla çalıştı. 1931’de Türkiye’ye döndü ve Ankaa’da, Cumhuriyet döneminin birçok önemli yapısını tasarlayan İtalyann Mimar Guilio Mongeri’nin bürosunda çalıştı. 1932’de İstanbul’a dönerek kendi bürosunu açtı, bir yandan da Güzel Sanatlar Akademisi’nde ders vermeye başladı. Buradaki öğretim üyeliği görevini, 1978’de emekli oluncaya değin sürdürdü. Sedat Hakkı Eldem, 1930’lu yıllarda Avrupa’da gelişen ve yeni kurulan Cumhuriyet’le Türkiye’de de etkili olan ulusalcılık akımları doğrultusunda, ulusal bir mimari üslup oluşturma düşüncesindeydi. Bu amaçla 1933’te Güzel Sanatlar Akademisi’nde Milli Mimari Semineri’nin düzenlemesine öncülük etti. Bu çalışmalarını, daha sonra yönetimini üstlendiği Röleve kürsüsünde de sürdürdü. Bu dönemde gelişen mimari düşünceler II. Ulusal Mimarlık üslubu adı altında dönemin tasarım ilkelerini oluşturdu. Eldem, özellikle Osmanlı dönemi evleri ve 18.-19. yy saray ve köşkleri üzerinde yaptığı çalışmalar ve klasik Osmanlı mimarisi üzerine yaptığı araştırmalarla, mimari tasarımda geleneksel motiflerin yeniden kullanılmasına öncülük edenlerden biri oldu. Tarihi yapıların korunmasıyla ilgili kuruluşlarda da çalışmalar yaptı. İstanbul’u içindeki yapılarla çok iyi tanımasıyla ün yapmış olan Eldem 1941-1945 arasında Eski Eserleri Muhafaza Encümeni’nde, 1962-1978 arasında Gayrimenkul Eski Eserler ve Anıtlar Yüksek Kurulu’nda görev aldı. Ayrıca II. Dünya Savaşı’ndan sonra kurulan ve ilk genel kurul toplantısını 1948’de Lozan’da yapan Uluslararası Mimarlar Birliği’nde de Türkiye’yi temsil etti. Mimarlık alanında yaptığı çalışmalar yanında araştırmaları ve mimarlık eğitimine katkılarıyla çağdaş Türk mimarlarının en önemlilerinden biri olarak kabul edilen Sedat Hakkı Eldem’e 1982’de Sedat Simavi Vakfı Mimarlık ve Kent Planlaması Ödülü, 1983’te Kültür ve Turizm Bakanlığı Büyük Ödülü, 1986’da Uluslararası Ağa Han Mimarlık Ödülü verildi. 1988’de TMMOB Mimarlar Odası’nın I. Ulusal Mimarlık Ödülleri kapsamında büyük ödüle layık görüldü. Gerçekleştirdiği yapılar arasında Maçka’daki Firdevs Hanım Evi (1934), Yalova Termal Oteli (1934-1937), Ankara Gümrük ve Tekel Müdürlüğü (1937-1938), Emin Onat’la Wsi (1944), Maçka’da Şark Kahvesi (1948), Emin Onat’la İstanbul Adliyesi binası(1950), Zeyrek’teki Sosyal Sigortalar Kurumu binaları (1962-1964), Vaniköy’deki Suna Kıraç yalısı ve Fındıklı’daki Akbank Genel Merkezi (1971), Hamdi Şensoy’la birlikte Taksim Atatürk Kitaplığı (1972-1974), Tarabya’da Rahmi Koç evi (1975-1980) ve Maslak’taki Alarko Holding büro binaları (1980-1988) sayılabilir. Eldem mimarlik alanında yayımlanmış çok sayıda kitap ve yazılarıyla da mimarlik ve düşünce yaşamına katkıda bulunmuştu. Türk Evi Plan Tipleri (1954), Köşkler ve Kasırlar I-II (1968-1974), Türk Bahçeleri (1976), Sadabad (1977), İstanbul Anıları (1979), Boğaziçi Anıları (1979), Türk Evi-Osmanlı Dönemi I-II (1984-1987) başlıca yapıtlarından birkaçıdır.